„Ból uczy, zbawia i ból oczyszcza”

Pomyślał Nagato spojrzawszy na zgliszcza.

A teraz widzi, nie wierząc w to, co się dzieje

Dwoje złotych oczu, a nienawiść z nich zieje -

To stanął przed Painem mizerny chłopak

Co czoło mu zdobi symbol Konoha.

Czyżby trupów zbyt mało ta wioska zaznała,

Żeby ta ludzka drobina zechciała

Mijając się przy tym z rozsądkiem wszelkim

Tu dobrowolnie paść z jego ręki?

Ależ przeciwnie, bólu dość było,

To właśnie w chłopaku nienawiść zrodziło.

Śmierć mistrza Jiraiyi była pierwszym ciosem:

Jego katem - uczeń, Wioska Deszczu – stosem…

A żaba posłańcem – co przegapił bóg z Ame.

Później był atak i ciosy przyszły same

Gdy anioł cierpienia i sześciu boskich gońców

Pokotem kładli konoszańskich obrońców.

Tam padł Kakashi, co był żywą legendą –

Pokonał Shurado, przetrwał walkę z Tendo

Zginął z własnej woli, chroniąc wiedzę Choji’ego,

Dla dobra wioski, czyli „dobra większego”.

I walczył Konohamaru, jak przystało na wnuka hokage,

W obronie Ebisu Jigokudo dając radę.

Tam zmarła Shizune, przechodząc katusze,

Kiedy Ningendo wyrzynał jej duszę.

I cierpiała Tsunade, mimo wielkiego zużycia

Chakry nie mogąc poległych przywrócić do życia.

I ten, co tu stoi, gdy wrócił z Myoboku

Walczył żab dzielnych zastęp mając przy boku:

Pięć ścieżek pokonał, lecz szósta niemal go zniszczyła.

Gdy czarnymi prętami jego ciało przebiła

Zjawia się ona –

Córka Hyugów nieustraszona

I atakom Tendo się opiera

W dowód miłości, następnie umiera.

Tak myślał Naruto, już nienawiść go zżera,

Formę sześciu ogonów natychmiast przybiera

I w szale gniewu na Tendo naciera.

Zwyciężył. I ruszył dalej, by boga odszukać

Niepewny: czy chce go zabić, czy tylko wysłuchać?

I oto stojąc przed nim znalazł swoją drogę

„Muszę przerwać te klątwę, poddać się nie mogę.

Musze znaleźć pokój, jeżeli istnieje”

Tak skończyły się walki z Painem dzieje.